Riscaba l’alba en Las Aceñas, a la vera d’un ríu Navia. L’augua que percorría arrastrando milenta hestories diferentes de tolos qu’ellí crecieron.
Bernabé yera un mozu que vivía cola so ma y el so hermanu Fonsín nuna pequeña y vieya casina no que anguaño yera’l pueblu nel que de les sos aceñes namás quedaba’l soníu y una pequeña amuesa de lo que foi n’orixe. Un encantu máxicu qu’atrapaba la mente d’un neñu como Fonsín. Nun llograba dexar una tarde ensin falar, dibuxar, o lleer delles hestories. El so rinconín yera ente los xuncos del Balmeón, nes coraes del llugar. Caúna de les llibélules que-y facíen sonrir yeran les mesmes que provocaben que Bernabé-y riñera por creer nesos rellatos, nesos amuletos que namás ocupaben espaciu nel cuartu’l neñu.
Yera yá pela mañana cuando un discutiniu ente los dos hermanos fizo que les coses nun volvieren ser lo mesmo nel pueblín. El llantu Fonsín y la regañina Bernabé oyíense dende’l molín. Baxaba per un camín dexando de llau al pequeñu hasta qu’acabara de llorar. Sentóse nuna piedra que s’atopaba xunto al llavaderu.
Onde davezu víase la villa, esa nueche afayó una cenciella casina, con una muyer na entrada. Ella facía-y dir a la so vera. Dixera-y qu’oyera el discutiniu con un rapacín y llamábalu a averase. Bernabé fixárase nel llugar, vía les paredes feches por piedres asitiaes, los cobertores de ganchiyu al traviés de la ventana. Mentanto, los pelos llargos y blancos de la muyer tapáben-y casi tola cara alredor d’unes arrugues qu’acompañaben unos güeyos negros. Traces que facíen entrugase a Bernabé si yera en verdá o non una muyer.
Les pallabres reprochaben al mozu’l comportamientu col hermanu. Bernabé nun creía na mitoloxía, nin nada fuera les lleis de la lóxica. Sicasí, colgába-y del pescuezu una quiastolita. Darréu entamó una hestoria alrodiu de la maxa d’aquella xema. Diba años, nun sabía cuántos, el tarrecíu diañu tratara de xubir pel ríu Navia hasta llegar a les veres d’Eilao, onde s’atopaben tolos vecinos medrosos. La criatura trató de llegar, pero la presencia d’estes piedres máxiques torgáronlo, dexando llibre de desgracia estes tierres… Esmolecíase’l mocín al acabar y entrugára-y el motivu de saber una hestoria qu’él enxamás oyera cuntar a los sos vecinos nin a naide del pueblu. Namás s’escuchaba falar al rodiu d’una lleenda que dicía que les piedres de la cruz yeren llárimes petrificaes d’una muyer… y namás tuvo por respuesta que nas lleendes siempres hai dalgo de verdá. Garró’l so colgante y ximelgólu demostrando que nenguna piedra ye de proteición.
Oyó la voz de la so madre dende lo alto’l llar. La nueche cayera y tuviera fuera demasiaes hores, a pesar de que namás sintiera tar un ratu. Llevantóse pa facer señal de que s’atopata bien. Llanzó una mirada p’atrás pa despidise. Un respigu percorrió’l so cuerpo y la medrana marcóse-y nos güeyos al nun afayar tres d’él más qu’unes muries baltaes, enllenes de yedra y yerbes, metanes les cuales atopábase rotu’l so colgante.
