Alcuérdome d’aquel conciertu, el nuesu primer conciertu. Ye güei que reconozo que nun pudi disfrutalu d’un mou normal, pero xúrote que sentí cada nota, cada acorde dientro de min. Corazón fechu metrónomu, facía delles canciones muncho más rápides cada vegada que t’acercabes, que me mirabes o boriabes. Alcuérdome tar col restu del públicu agacháu rozando coles rodielles casi nel suelu; comiéndonos colos güeyos. Foi dende esi momentu, que lleéndome la mente, me garrares p’arriba naquel mar de cabeces y notare la to respiración na mio boca, xusto enantes de lo llento de los tos llabios, que rompisti la posibilidá de maxa en cualesquier otru conciertu. Y agora, convertida n’alma rota, protagonista d’un videoclip d’un grupu ensin canciones, espérote coles botes enllenes de barru en teatros vacíos ensin ti, realidá incompleta y distorsionada sobre triaes menores que nun me dexen vivir.