Nun era úa muyer mui llucida: dalgada como el herba de pano, piquinía, con cara máis de insecto que de rapaza de trenta braos, col pelo xa llacio y encrespao… Vivía na caye das Areneiras y fía a mesma ruta todas as mañás: ás oito iba a mercar el pan hasta Cereixal; ás nove y media, desque volvía da peluquería y del quiosco da praza del Regueiro, metíase outra vez na cama hasta as doce ou as doce y pico, hasta que ye entraba esa fame tan bolligueira que chega condo se ta noutro mundo.
Condo xantaba, sola naquel caserón tan grande qu’heredara da famila de súa madre, íbase hasta el porto a ver os barcos que partían dende allí hasta ciudades qu’ella imaxinaba como fornigueiros chíos de cousas por aprender. Tía úa esperanza ou, máis ben, un soño de nena pouco preocupada pol quefer de cadaldía: subir nun barco sin rumbo y chegar al medio del mar; víase rodiada d’augua y de pexes pequenos y grandes saltando alredor sou.
Un dia botáronla en falta el centén y a farina de Cereixal, perguntaron por ella as tixeiras y os tintes y esperáronla as suscripcióis del Regueiro. Todos pensaron, qu’al acabo, se decidira a cambiar d’aires y marchar d’úa vez da casúa que la pechaba. Poucos repararon muito máis nella.
Condo volvéu, d’alló a quince anos, xa era úa muyer respetable ou, alomenos, eso aparentaba: tría úa bufanda mui ancha de peleyo de raposa, úas gafas de sol máis grandes qu’a súa sonrisía de conexo y úa maleta ben cargada de cousas, de soños ou d’aire…
Abríu a súa casa. Destrancóu as ventás; llimpóu un pouco el mobiliario que, xa por veyo, case nun se tía dereto, máis ou menos como ella, y rozóu todo el xardín que rodiaba á quinta. Volvéu a Cereixal, á peluquería, al Regueiro, a durmir a media mañá y al porto ás tardes…
Nunca naide soubo qué anduvera fendo esa muyer pouco sociable naquellos anos. El único que fexo cambiar a forma de conocella foi el cartelón grande qu’apegóu na porta da súa casa das Areneiras: “Vivín el viaxe das vosas vidas”.
