Foles,
la espluma ruempe nes muries
como’l sol nel atapecer. Unos Güeyos
-con mayúscules-
tres la ventana
reposen nel Cantábricu. Dacuando rellumen
la tranquilidá propio del mar,
reflexen el salitre nuna llárima pente
les mexelles.
L’enfotu d’esos Güeyos
-con mayúscules-
vuela lloñe al traviés del cielu. Dibuxen
ñubes de recuerdos
y señaldá, caen sobre’l mar,
sobre les foles que ruempen
nes muries
porque ellos tamién quieren romper;
quixeren desapaecer ente lo blanco
y azul,
ser pexe que s’afuega,
gota d’agua que se pierde.
Ai, esos Güeyos… Que nunca se piesllen.
