Nun primer momentu
foi la so mano la que me puso en pie,
la qu’apartó les piedres,
foi el so llombu’l que me dio calor.
Les sos pallabres les qu’abrazaben
el segundu previu al adormecer,
les sos añaes de guitarra
pesllaben los nuesos güeyos al atapecer.
Pasen los años,
y anque los mios pies caminen solos
y sella yo la qu’aparte les torgues
o la qu’intente espatuxar les piedres,
nel mio coral glaya la so voz.
La to voz
que sigue siendo
refuxu de los mios cantares.
La to risa,
ecu de la mio infancia
y el mio presente.
Los tos güeyos
qu’alborecen
valientes
les solombres.
Los tos brazos,
el mayor abellugu del ruíu,
el meyor fueu pal fríu.
-Al mio pá, marzu 2014
