El furacu
Hai casa
onde’l camín fuelga
y la fuxida calla.
Yo nun pensaba primero
que ellí…
Ellí nun paecía casa.
Depués tou taba llenu,
blandiu, húmedu,
dispuestu pal cuerpu quebráu.
El furacu formóse
pa mi ensin forcexu,
suave dilatación.
El dolor pudo ser
acunáu, atendíu, escaecíu,
orbayáu.
Ella esclamóse absoluta
-la vida-
nun dexa d’asoceder.
La cama
Constrúis un camín
de gases brillosos
paecíu a les estrelles
o a les manches nos charcos.
Hai una esfera
de realidá reservada
pa les tos entraes n’escena:
una amodo placentera.
Sería menos espesa la vida
ensin estos instantes
de concentración absoluta.
Ensin l’atención plena
en que la mio conciencia cai
frente a la to sorrisa.
Tamién sería fea la vida
ensin esa densidá
qu’esperimento al testificate.
Actu de fe
Selemente
dende un centru fundíu
y incandescente
esplegábase la perda.
La perda lenta,
teatral,
invisible.
Dio pasu a un enfadu
tamién incandescente,
llenu de pantasmes y llagunes.
Tou soterráu y desiertu agora,
pero esperanzáu
porque nun ye posible dexar de creer nel amor.
Vive en Madrid, pero pasó per Barcelona, Granada y Arxentina, y volvió a esta ciudá delles vegaes dempués de dala por muerta. Siempre tien morriña d’Asturies, anque dacuando nun s’atopa equí.
