L’orbayu pintaba’l rocíu nel mio pelo
y el soníu del silenciu glayaba naquel llugar.
Rises infinites blincando al rodiu
del inmensu mundu
que dexamos apartáu per un momentu.
Quixi convertime en gavilueta
y esnalar sele,
coles ales frayaes,
sin descansu,
col xiblíu del aire
qu’enguedeyaba l’arume la mar.
Lloñe, la sablera
acueye miraes perdíes
de pensamientos ensin vida
de fales solitaries.
Lloñe,
un horizonte perdíu
ya infinitu,
avérame a esos requexos
que naguo algamar algún día.
