Nesta tarde que mata,
ya cuasi tapecía pola nueche,
avérome al cristal que separta’l mundu
d’esta vida enforma inerte.
Yá cuasique desapaez el calicor
abellugáu nestes cuatro muries,
yá nesti cuartu nun ta la to lluz.
L’arume a besos encirraos llégame de sópitu
como un españíu d’aire,
como dalgo que quema.
Y ye cuando esti cuartu solitariu y murniu
tórnase en privilexu d’esti mundu,
que ye’l míu.
