Atapeciendo…
Sentaos n’antoxana
quéxase Manolo de que-y
falla yá la “comprensoria”
demientres nos cunta hestories de fugaos que cuerren pelos montes.
Nel fornu de lleña faise l’árroz con lleche.
Selemente…
Una chavalina siente al so namoráu
llamar a les abeyes al son del “posa galana”,
recitáu ente dientes casique rezando’l rosariu,
armáu con una pota y un cucharón.
L’aire acaricia los ablanos,
y non mui lloñe, siéntese’l tintinéu de les vaques
camín de la cuadra.
Mio güela glaya los nuesos nomes
dando anuncia de la cena.
Escuéndense los caberos rayos del sol sele de seronda
tres los montes.
Y con elli, les nueses correríes.
Cae la nueche…
Les primeres estrelles y los lladríos d’un pastor alemán,
son los únicos que van tar sollertes na escuridá
qu’envuelve’l paisax.
