Presta ver a tanta xente mozo xunto, sí señor. Como tien que ser, ¡mocedá nun emigres, llucha! Vamos, d’Asturies nun hai que salir nin pel branu. ¿Qué ye eso de marchar a les playes mediterránees pa dir a la playa? Onde tea una playa asturiana, d’eses que cuando sales de bañate acabes colos tetos que podríes colgar la toballa nellos… ¡¡¡eso ye una playa!!! Sí, señor, xente mozo. Non tanta vieya repunante, que cada vegada hai más, que tán conquistando Asturies. La xente quéxase de los chinos, dicen qu’hai munchos, pero hai más vieyes repunantes y eses tán ehí dende fai más. Un chinu tampoco fai tantu mal… ¿qué ye lo peor que pue facete un chinu? ¿Vendete un cable y qu’en tres díes nun furrule? Sí… val… pero ¡por trés euros! A euru al día! Ye coyonudo. Nun-yos pillamos el conceptu, nun nos lu vienden, alquílennoslu. Pero les vieyes repunantes sí que son males de verdá.

El so hábitat favoritu ye’l supermercáu. Yo sufrí a una l’otru día, taba esperando na charcutería, tan tranquilu, xiblando la d’“Alimerka es para todos…” y apaez la vieya repunante col carrín, páralu. Ponse “chs, ehí, quietu”, y ¡nun se mueve! Yo quedo plasmáu, porque yo si voi garrar fruta, por exemplu, y tengo que dexar el carru, cuando quiero dame cuenta él solu marcha pa la sección d’onde los bollos…  cómo me conoz el castrón… mira pa ehí. Yo tengo’l banduyu que paez qu’ando preñáu. Voi llamalu cachopu, como’l so pá. El casu ye que llega la vieya y como quien nun quier la cosa colócase delantre de min. Claro, yo nun soi fatu asina que garro y póngome delantre d’ella tamién. Que pensé que diba cortase pero non, ella fai un movimientu “ninja” perrápidu y pon la  pierna delantre. Entós garro yo, pongo la pierna y el brazu delantre tamién pa que nun pase… cuando quiero dame cuenta paecemos dos pívots esperando pol rebote. Total pa nada, porque llueu llega la charcutera y va defendela “Bah, déxala a ella, ho, qu’acabo llueu. Ye que tien que dir a recoyer a la nieta al colexu, porque, claro, la madre trabaya, y ella nun pue tar de pie munchu tiempu porque operáronla va poco…” ¡Nun me cuentes la so vida! ¿Cuéntote yo la mía? ¿Cuéntote yo que me rompieron los calzonciellos y tán irritándoseme los güevos cola rozadura de los pantalones? ¡Non! Cuéntovoslo a vosotros, que vos tengo confianza. Amás, ¿qué ye eso d’“acabo llueu”? Enxamás vi a naide más lentu pa sirvir qu’una charcutera: ¿Cuartu de quilu? A ver, espera eh… diez… venti… trenta… … DOS HORES DEMPÚES…  doscientos diez… ¡ui!, que quedé curtia, espera a ver… doscientos venticinco, vaya home… … … … … a ver, agora… doscientos setenta, vaya agora paséme, espera que te lo voi quitar… doscientos quince, ai non, otra vegada…”. Mira, ¡déxalo, eh, déxalo! ¡Voi criar el gochu yo, que tardo menos!

Cuando voi a la caxa a pagar, atópome otra vegada delantre de min a la mesma vieya, col carrín hasta arriba, que paez que nun lo pagara ella y ente dos caxes como en tierra de naide. Nun ta en nenguna caxa pero ta nes dos a la vez y nun te dexa pasar. A min apetezme dici-y: “A ver ho, decídase, nun se preocupe, qu’esto nun ye l’Un dos tres, que nenguna caxa tien la Ruperta!”… nun ta mal la referencia pa un monólogu sobre mocedá, ¿eh? Pero ye verdá, ye desesperante. Ye más desesperante qu’un madrilanu bebiendo sidra. ¿Sabéis lo que vos digo, non? Que van col vasu que paecen un guah.e nel Burger King pidiendo que-y rellenen el refrescu.

-¡Mozo! Ponme un culín… ho… se pide así, “ho” es la contraseña, ¿no? Oiga, y ustez – porque ye madrilanu – ustez a qué se dedica? ¿Cuida ovejas, recoge manzanas, toca la gaita…?

-Toi estudiando p’abogáu…

-¡Ay, se cree persona el asturiano, qué mono!

Llueu cuando se pon a beber ya ye la risión, bebiendo a sorbinos:

-Pues es muy bonito Asturias, todo muy verde, qué pena que llueva y…

-¡¡¡Bebi!!! ¡¡¡Bebi’l putu culín, que van marcha-y les vitamines!!!

Yo nun soi una persona violenta, pero a esta xente había qu’esterminalo darréu. Guillotina, garrote vil, crucifixón… son inventos que tán ehí y nun sé por qué naide los usa cuando esta xente ta pidiéndolo a gritos.

Y les vieyes pa encima quéxense, nun te lo pierdas: “Esta mocedá… pa ónde dirá con tanta priesa… a enchufase porros, de xuru!”. Estes paisanes ven Hermano mayor y piensen que tola mocedá somos asina. ¿Vistis Hermano Mayor? ¡Vaya programa! Esi programa fizo más pola planificación familiar que Durex. A min hai dos coses que me presten nesi programa. Pa entamar, siempre ponen como una especie d’escena de transición: o seya, pónente una escena del guah.e pegándo-y al so pá, una escena de transición y otra del guah.e pegándo-y a la ma, pa dir tomándo-y cariñu, supongo. Y nesa escena siempre sal con cara chulu en plan mirando a cámara amenazante: “Soi malu…”. A ver… vamos pensar un momentín. Eso tuvo que grabase. Quies dicime qu’esti mesmu guah.e al que vemos pega-y a la familia vienen unos desconocíos con una cámara y dícen-y: “Mira, monín, agora vas caminar hasta ehí y vas mirando a la cámara con cara chulu pa que tol país vea que yes un pufista fíu la gran puta, ¿val?” Y yo tengo que tragame que lo más que-yos diz el guah.e ye: “Bueno, pero sacáisme d’esti llau que ye’l buenu…”, ¡Anda yá, ho!

Llueu préstenme tamién les metáfores del hermanu mayor de… sí, home… ¿cómo se llama? ¡Pedro Aguado… cóime! Aguado y yera waterpolista, ¡qué casualidá! Ye como si te llames Monedero y tán investigándote por evasión fiscal, por exemplu. Bueno, ye igual. L’Aguado esti lleva al guah.e a un cuartu húmedu, ruinu, inhabitable… dalgo como un pisu de protección oficial, vaya. Entos el guah.e despístase y Aguado zárralu y dende fuera él… ¡Aguado! ¿Dístisvos cuenta? ¡Ye Aguado y yera waterpolista! Ye como si t’apellides Mato y yes ministra de sanidá. El casu ye qu’al zarralu, asina como de sópitu’l guah.e chulu conviértese nuna pita cobarde: (llorando) “Non, non, déxame salir!” y ehí Aguado suelta’l so discursu estrella… ¡Aguado! Ye perllamativo. Aguado y yera waterpolista. Ye como si te llames Vives y trabayes nuna funeraria. Bueno, ye igual. Aguado suelta ehí’l so discursu: “Siénteste mal, ¿eh, ho? ¿Siénteste zarráu, siénteste inseguru, siénteste impotente? Pues asina se tuvieron sintiendo to pá y to ma toos estos años!” El fíu de sópitu muta. Ábre-y la puerta y ye en plan “¡Ma, ma, quiérote muncho!”. Nun sabes si tas viendo Hermano mayor o un capítulu de Marco yá… A mi fastídiame. Paezme perinxusto, l’Aguado esti zarra a un “latin king” y cuando-y abre sal María Teresa de Calcuta. Fáigolo yo y en cuanto-y abra la puerta pégame, pero de xuru.

De toes formes yo tengo un trucu muncho meyor pa rehabilitar “latin kings”, asina que voi aprovechar l’oportunidá que ta dándome equí pa falar directamente con esti home. Aguado, dos coses voi dicite: primera: ¡llámeste Aguado, manín! Ye percurioso, Aguado y yeres waterpolista! Ye como si te llames Vidal y trabayes recoyendo nabos. Segunda: déxate de zarrar a adolescentes, Aguado. Voi date una idea muncho meyor: puertes de fierro. Que vaya’l guah.e: “Dame perres, cago en…” Y al golpear la puerta PONG… “Ye igual, si güei nun diba a salir…” y ya ta!

Non, la mocedá nun somos asina. Bastante nos cuesta salir p’alantre. De fechu, yo toi de celebración porque tengo unos amigos qu’entamaren a vivir solos va poco. Ellos convidáronme a dir a la so casa pa enséñamela… nun me fizo muncha ilusión, la verdá. Non, porque ellos fáenlo con una ilusión que yo nun soi a algamar por muncho que lo intente. Son los mios amigos, pero de sópitu conviértense en presentadores d’El precio justo: “Esta ye la cocina con control touch y bloquéu de seguridá, función golpe de cocción, elementos calefactores con dos plaques ultrarrápides, indicadores del calor residual y una potencia máxima de 6000 W, ¿cuánto crees que nos costó?” … y si acierto ¿daisme un apartamentu en Torrevieja o qué? Y ye peor si va daquién más a ver el pisu, porque siempre va haber daquién, polo xeneral ye la meyor amiga d’ella, que nun ye qu’algame esa ilusión, ye que pásase. “Esta ye la cocina…”, “Oooh… … … la cocina… … ¡¡¡QUÉ COCINA MÁS GUAPA, TÍAAAA!!!” Como si nun tuviera visto una cocina enantes! Ehí tamos llueu los demás  “… … anda… .. … la cocina… … … mira, tien fornu y too”. Esta moza a min préstame pola vida, porque tien observaciones perútiles del tipu: “Qué guai, tía, la vuestra cocinina pa que faigáis ehí la cena toles nueches”… ¡menos mal que-yos lo dixo! Menos mal, ho, si non imaxínome a la pareya esta toles nueches prendiendo la vitro en plan: “Qué calefaición más rara tien esta casa!”.

Amás llueu los mios amigos tómense munches confiances. Enséñenme’l so cuartu y dícenme: “Esti ye’l nuestru cuartu, llimpiu y silenciosu… anque bueno… peles nueches nin ye tan llimpiu nin ye tan silenciosu…” Nun me cuentes eses coses, ¡nun quiero sabeles! ¡Non! Non, porque nesi momentu dime cuenta de qu’eso nun yera una casa, pa min yá yera un sitiu nel que cualesquier requexu, por pequeñu, por ruinín que fuera, había más d’un 95% de posibilidaes de que se lo montaren… y sélo! Pa encima dempués llévenme al salón: “Mira, esti ye’l nuestru salón. Ven, prueba’l sofá”. Yo: “¡Non,non, non, non! Nun folles… digo nun jodas… digo nun fastidies… non, non, non. Yo toi percómodu equí, munches gracies!”. Que llueu remátalo la mio amiga y diz: “Nun seyas fatu, ho, ven. ¡Mira cómo bota, mira!”. ¡Nooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooon, maldita imaxe, fuera de la mio cabeza!

Voi reconocévoslo, nun me presta que me falen de sexu. Pero nada, nun me presta nada. Ye qu’a ver, yo soi solteru. Eso quier dicir dos coses: una, que puedo acóstame con quien me dea pola gana, y dos, que voi dici-y a tol mundu la primera pa que paeza que pillo anque seya una puta mentira. Mirái, mirái… (mueve’l brazu) muéveseme’l brazu yá como al muñecu de los Playmobil. Sí, reconozolo, va muncho yá que nun pillo. Pa que vos faigáis una idea, ¿conocéis les camisetes estes de “Demasiado sexo nubla la vista”? Yo véoles n’HD. Toi a esto de veles en 3D ensin gafes.

Que nun vos engañen, ser solteru ye una puxarra. La prueba ta en que la xente nun sabe consolar a daquién que ye solteru. La última que me dixeren foi dalgo asina como: “Nun te preocupes, Marcos, atoparás a dalguna, a dalguna-y gustarás… l’aspectu nun lo ye too!” … l’aspectu nun lo ye too! Traducío al asturianu de cai sabéis que quier dicir, ¿non? “Nun te preocupes, ho, dalguna fea habrá per ehí que vaya conformase contigo… porque yes feu… y cuando digo feu nun quiero dicir que nun preste mirate, quiero dicir que si tuviera que escoyer ente mirate cinco minutos o que m’arranquen los güeyos, yo yá taría buscando una escuediella onde guardalos… ”.

Pensáilo, tenemos el día de los namoraos, tenemos el día de la muyer trabayadora, el día del arguyu friki, equí n’Asturies tenemos l’arguyín del norte… nun hai día del arguyu solteru. ¿Sabéis por qué? Porque nun hai nada de lo que tar arguyosu! “Voi morrer solu, sí! Nun voi tener guah.es, el mio apellíu va morrer conmigo, toi arguyosu… … … :’(… … voi… voi celebralo con un xeláu…”.

Ye pertriste, too ta diseñao pa les pareyes. Vas a un restaurante: “Menú especial pa namoraos metá de preciu: Ostres y ñocla”. Esa nueche’l paisanu come’l doble de ñocla. ¿Por qué nun ponen tamién un menú pa solteros? “Menú especial pa solteros amargaos a metá de preciu… cachopu con patates. Mariscu non, que ye afrodisíaco y dempués nun tienes con quién soltar eso. Ponte como un gochu, total tienes la cama pa ti solu”. Yo siéntome mui solu, llueu nel restaurante la tuna, que nun la quier naide, marcha a toca-y a la pareya… ¡Ven conmigo, que toi aburríu! ¡Cuéntame daqué! ¿Sabes la de “Yo mexé na caleya”?… ¡Pues Will Smith sábela!

Hai quien me diz: “Ye culpa tuya ho, sal per ehí a cortexar, a mete-y picu a dalguna moza, ho!”. Nun ye tan fácil. Les muyeres sois percomplicaes. Sois como un “smartphone”, tenéis delles aplicaciones, dellos moos: tenéis pareya estable, tenéis posible pareya estable, tenéis mozu, tenéis posible mozu, tenéis follamigu, tenéis posible follamigu, un follaciu dicimos n’Asturies, tenéis rollu, tenéis posible rollu, tenéis tontéu, tenéis posible tontéu, tenéis amigu, tenéis posible amigu… (perenfadáu) ¡¡¡posible amigu!!! ¿¿Cuántes vides más tais dispuestes a estrozar?? Los homes non. Nosotros somos como les llaves del coche, namás conocemos dos moos: abiertu y zarráu.

El casu, volviendo a lo de la mocedá, ye que nun sé cómo va dinos, si hai lluz al final del túnel, si va meyorar la cosa d’una vegada… ayeri mesmo entrugábenme: “Marcos, ¿tu crees que la situación de la mocedá va ser meyor dalgún día?”. Púnxime seriu, mirélu y dixi: “Eeeeeeeeeeeeh… ummm… am… esto… ¿fixástite, ho? El d’Hermano Mayor llámase Aguado y yera waterpolista, ¡ye perllamativo! Ye como si te llames Plácido Blanco y yes miembru del KKK!”.