Una posibilidá ente diez mil
paez mui
mui improbable.
Una posibilidá ente diez mil
paez cosa de los suaños
colos que mantengo espiertu
el deseu de los tos güeyos;
colos que mantengo dormíos
los sospiros de desaliendu.
Una posibilidá,
una.
Una ente diez mil.
Una posibilidá ente diez mil
cabe na palma la mano.
Gárresla con dos deos.
¡Quién lo diría!
Una posibilidá
paez tan liviana…
¿Cuántes posibilidaes hai
d’atopar nel cielu de la nueche
dos Universos
ente tantes estrelles?
¿Cuántes posibilidaes hai
de beber un solu sospiru
ente tantos
tantísimos vientos?
Una.
Una ente cien mil,
cuarenta mil millones.
Una.
Pequeña como una formiga
frente un elefante.
Una.
Una pequeña posibilidá diminuta.
Una
que cabe na palma la mano.
Una posibilidá
La mía.
Leve
como una sorrisa.
Y el to Dios sabe
que guardo más sorrises
nos güeyos
(nos mios güeyos,
nos tos güeyos)
qu’estrelles hai na nueche.
