Tovía m’alcuerdo de la última vez que te ví. La to mano grande y membruda y, por embargu, tienra al contautu cola mía. La to mirada esquiva, agora sé que pa esconder les llárimes. D’esa mano namás queden güesos escarnaos pola rabia de les utres. Solo güesos dicen dalgunos; muncho más qu’eso pa min. La to mano ente les míes otra vuelta. Y anque yá nun puedo esmesate’l pelo como tanto te prestaba, puedo ver esi furacu na to frente. El furacu pel qu’esguila la mio cabera esperanza de guardate rancor. La certidume de que nun nos abandonasti pa facer otra familia; de que nun colesti pola mio culpa como pensé abondo tiempu, cuando nun se podía falar y los otros nenos s’espantaben de min na escuela. Pero qué egoísta soi. Pensar en min agora que’l to caberu aliendu, la to vida entregada torna a la lluz. Esti ye’l to momentu; aquel pol que lluchasti. Güei ganamos nós, gracies a la xente como tu. Qué tristura que mio ma nun pueda velo. Si supiera qu’esti día diba llegar aguantare muncho más, si tuviera onde dexate unes flores nun se dexaría llevar tan fácil, d’eso toi seguru. Porque siempres tuvo arguyosa de ti, hasta nos malos momentos cuando tuvo que pelear sola con nós y escontra d’ellos; cuando tuvo que sufrir les humildaciones; cuando nun-y quedó más remediu que vender la casa y llevanos lloñe; siempres te caltuvo n’alcordanza. Nun podía falar, nun podía contanos, pero enxamás s’escaeció de ti. Y nunca dexó de querete.

 

Anque yo yá me lo barruntaba cuantayá, la víespora de la mio boda cuntómelo. Esi día lleí la to carta per primer vegada. Agora puedo figurame esa mano tovía entera, llena de carne; de venes; de vida nuna pallabra, garrando’l llapiceru, arrastrando les lletres como un caberu tesoru: el legáu de la to voz nel papel. Cuando yera guah.e nun pudi lleer lo que me pidíes. Nun fizo falta. Dalgo dientro de min obligábame a acubiciar a los pequenos. Pa ellos yo fui lo más asemeyao a un pá. Por supuestu, nunca llegué a paeceme a ti. A veces portéme como un nenu y nun supi lo que facer. Lloré y tarrecíte con toles ganes. ¿Por qué tenía un rapacín como yo qu’acostinar con esa carga? Na carta pedíesme perdón d’antemano y yo perdonéte. Necesitaba perdonate. Pero nun solo eso; llegué a almirate. Disti la to vida por meyorar la nuesa. Güei puedo mirate a la cara, vacia, arrampuñada, pero la to cara a la fin, y puedo tar arguyosu de tener un pá como tu. Agora yá podemos descansar en paz tu y yo; memoria y recuerdu.