Les lluces deprendieron
a vivir en silenciu
el glayíu afogáu de fuxir del pasáu.
Sélo porque yo tamién
tuvi la voz rota,
porque les pallabres llovíen
como cristales afilaos
y el sangre escoyó nun espoxigar más;
sélo porque yo tamién fuxí
hacia ti pensándote camín
en cuenta de destín
y agora teo que volver a escribir
les llínies que manchara
con tinta claro.
Voi escribir sobre nós:
negru sobre blancu
como un pentagrama.
Dempués,
tocarános enllenalu de canciones.
Les lluces deprendieron
a vivir en silenciu
el glayíu afogáu
de les nueses voces rotes.
