Una idega que cuerre.
Un suañu que ñaz.
Tráime vientos d’aventura
d’otres xentes
d’otres tierres.
Promeses de nueches surrealistes
asemeyaes a aquelles que colaren.
Tráime l’arume
d’una tormenta de branu,
de la yerba recien cortao,
de la fueya quemao.
De la mar.
Tráime les ganes de rir,
de sentir, de prebar,
d’esnalar, de vivir.
Y entós…
en silenciu,
no más escuro del salón
y ensin mover un músculu.
Mato les ganes.
Mato la idega.
Mato’l suañu.